verslag van de tweede week

Dag 8: 13 juli 2011
Opgestaan en klaargemaakt voor de werkdag. Ditmaal niet opgehaald door Sugi, maar door 3 collega’s, namelijk: Inah, Ciska en van één weet ik de naam niet. Onderweg ook Harris nog opgepikt. Toen m’n presentatie gegeven en de medewerkers zagen mijn plannen wel zitten, dus die kon ik die middag uit gaan werken. De baas vond de plannen ook goed, gezien het betere bureau + de superchille bureaustoel ik kreeg in plaats van m’n krakkemikkige houten stoeltje die ik eerst had. Zit nu alleen niet meer in het kantoor met m’n game-mate Nico, dat is wel klein minpuntje. Aan de andere kant zit ik nu wel met 4 mensen in het kantoor en komen er hier geregeld mensen binnenvallen, dus heb ik weer meer om door afgeleid te worden. Dat is natuurlijk ook wel weer leuk! M’n 4 collega’s stouwen me vol met allerlei typische Indonesische tussendoortjes, etc. Sommige dingen zijn niet echt bepaald lekker, maar toch alles maar opgegeten en gezegd dat ik het heerlijk vond. De Indonesische variant van de brownie was wel echt lekker, maar geloof het of niet zelfs bij het maken van deze brownie zijn ze erin geslaagd om er Nasi in te verwerken haha.

Na de werktijd achterin de Jeep heb ik Ciska en Inah een beetje Engels proberen te leren, terwijl zij mij Bahasa Indonesia leerden en me gelijk een beetje de uitspraak leerden. Daarna samen met Theresa en Regina gegeten (het lijkt me overbodig te vertellen dat we Nasi aten). Vervolgens nog een tijd met Theresa gepraat en samen muziek geluisterd op mijn mp3 en tot de conclusie gekomen dat we wel ongeveer hetzelfde leuk vinden qua muziek. Nog even boodschappen gedaan, fruit gegeten en biertje gedronken en toen om 23.00 naar bed. Overigens is het wel grappig dat ze hier gewoon het Champions League hymne in de winkel, dus had nog wel even een flashback naar de Champions League wedstrijd van Fc Twente waar ik heen was gegaan.


Dag 9: 14 juli 2011
Ochtendritueeltje gedaan, om 7.30 opgehaald door Harris en 3 collega’s en naar kantoor gegaan. Heb besloten om elke ochtend even naar dat college te gaan (ondanks dat het in Bahasa is), zodat ik tot 9.00 beetje de tijd heb om iets wakkerder te worden. Het blijft toch lastig zo zonder koffie en met zo weinig goede slaap. Vervolgens met mijn verslag verder gaan werken en nog weer dingen geproefd van collega’s. Helaas had de collega van het tussendoortje dat ik gister het minst lekker vond nu een heel pak van dat spul meegenomen en gaf dat aan mij. Toen ze keek er maar wat van gegeten en de rest geef ik denk ik maar een aan de buurtkindertjes haha. De Nederlandse drop die ik had meegenomen viel wel in de smaak, tenminste zo deden ze het wel overkomen, maar dat deed ik ook bij alles. Ik heb het idee dat ik steeds meer op een baby begin te lijken, want stop ongeveer alles wat ik in mijn handen krijg in mijn hond haha. Het lijkt trouwens ook wel dat ik steeds moeilijker de Nasi weg krijg. Vandaag aten we Nasi met kip en dit was echt kurkdroog, waardoor ik het amper door kon slikken. Als je in Nederland zo’n Knorr Wereldgerecht van Kip Siam of Kip Madras koopt dan gooi je er nog ui en paprika doorheen en heb je ook nog een saus. Hier eten ze droog de rijst met een drooggebakken kip die we in Nederland gewoon verbrand zouden noemen, maar ja… Daarna nog even doorgewerkt en gesocialized met de collega’s.

Op de terugweg met Frans, Connie en Harris teruggereden, maar achterin de auto in slaap gevallen. Bij het huis Frans wakker gemaakt en daar nog even een hapje (Nasi) gegeten. Was eigenlijk niet meer echt in een sociale bui, want ontzettend moe. Toen maar bedankt voor het eten en naar m’n hotel gelopen. Lekker languit op de bank het nieuws en Friends gekeken + een biertje en wat snacks weggewerkt. Vervolgens lekker vroeg (22.00) m’n bedje ingedoken.


Dag 10: 15 juli 2011
Weer lekker wat energie bijgetankt en vol goede moed opgestaan. Om 7.30 met de collega’s naar werk gereden. Ik probeer de weg goed in me op te nemen, zodat ik misschien de stad wat beter leer te kennen, maar ze rijden elke dag ongeveer een andere route. Ook de auto is bijna elke dag anders, want Frans schijnt er een stuk of 20 te hebben en de collega’s mogen kiezen welke ze willen rijden. Op kantoor even het college bijgewoond en geprobeerd goed op de woorden en uitspraak te letten, maar dat blijft toch erg lastig. Schijnt ook te komen doordat de Oost-Javanen erg snel praten. Ik had ook wel een beetje dat vermoeden want een zin hier lijkt wel slechts een woord, zo snel. Daarna me volledig op mijn werk gericht en dit ging een stuk beter dan de voorgaande 3 dagen! Na het Nasi eten nog hard doorgewerkt en besloten dat ik aan het eind van de werkdag wel even mocht chatten.

Toen met de auto het kantoor verlaten en wat gaan eten. Vervolgens nog even naar de mall gegaan om te pinnen, want het geld begon op te raken en mocht het pinnen dan niet meteen lukken dan had ik in ieder geval nog een buffer van een paar dagen om elders te proberen, voordat ik meteen hulp aan Frans moest vragen. Kleine tip: mocht je naar een verre bestemming gaan en dus geld moeten inwisselen, doe dit zo min mogelijk op Schiphol. Ik kreeg op Schiphol voor mijn €130 ongeveer 1.3 miljoen roepia, terwijl je hier voor ongeveer €20 euro een bedrag van 0.25 miljoen roepia krijgt. Je krijgt voor een euro hier dus toch al gauw 25% meer roepia’s, best apart! Toen nog even het nieuws en Friends gekeken en toen naar bed gegaan.


Dag 11: 16 juli 2011
Slechtste nacht tot nu toe gehad. Moest 2x uit bed om ‘alles’ eruit te gooien en voelde me daarna wel even heel down. Slapen ging niet meer met de stevige buikpijn, dus muziek gaan luisteren op m’n mp3. Playlistje gemaakt van de meest grappige en vrolijke liedjes en na zo’n anderhalf uur was ik weer helemaal vrolijk. Licht ontbijtje genomen en een zakje O.R.S. (middel om de darmbalans te herstellen). Vervolgens gelukkig opgehaald door Asen. Ondanks dat er ruim 4 miljoen mensen wonen in Surabaya is Asen toch wel echt de dorpsgek en dat kwam me nu helemaal wel goed uit. Met hem via een flinke omweg naar werk gereden, want ook hij wou me het red light district laten zien. Heb maar net gedaan alsof het m’n eerste keer was dat ik er doorheen reed haha. Op kantoor het college gevolgd en gezongen voor de medewerkster die jarig was. Redelijk productief aan m’n verslag gewerkt, maar het was lastig zo met zo’n knorrende maag. Rond 11.00 kreeg ik ineens in telefoon in de hand gedrukt van Anni en had ik de moeder van Frans aan de lijn. Ze vroeg in zeer goed verstaanbaar Nederlands of ik zin had om morgen mee te gaan naar de bruiloft van Nico (m’n game-collega). Leek me erg leuk, dus morgen om 8.00 word ik bij het huis van Frans opgehaald door haar. Het was overigens verbazingwekkend hoe goed die oma van Frans nog de Nederlandse taal beheerste, ondanks dat Indonesië al meer dan 60 jaar onafhankelijk is van Nederland. Met de lunch maar rustig aangedaan, want me gelijk weer volstouwen met Nasi en andere Indonesische gerechten leek me niet verstandig. Gelukkig aten we de Nasi dit keer met iets wat ik kende: draadjesvlees (althans het leek er sterkt op). Zat gelukkig ook jus bij, dus was een stuk minder droog en nog een Fanta erbij gedronken. Was nogal draaierig, dus kon wel wat suikers gebruiken. De rest van de dag heb ik nog verder gewerkt en ook nog even gechat.

Met Harris, Ciska en Inah terug naar hotel gereden. Theresa had gehoord dat ik nogal ziek was geweest die nacht van haar vader en bood aan om samen met mij naar de mall te gaan om Westers te eten. Vond eigenlijk wel dat ik het recht had een keer te zondigen, dus samen met Theresa en Regina naar de Pizza Hut gegaan. Ondanks dat de pizza anders smaakte dan ik gewend was, smaakte het toch wel heel goed! Daarna nog naar de Starbucks gegaan om de Westerse avond compleet te maken, was erg gezellig! Vervolgens ze bij huis afgeleverd en naar mijn hotel gelopen en daar even nieuws en Friends te kijken en uit te buiken. Toen maar gaan slapen want had nogal wat slaap in te halen na de slechte nacht van daarvoor. Ook het feit dat ik rond 7.15 op moest staan, omdat ik om 8.00 bij Frans opgepikt werd speelde natuurlijk mee.


Dag 12: 17 juli 2011
Het lijkt wel of de mensen hier op spijkerbedden slapen en ze daarom elke ochtend zo vroeg mogelijk op willen staan. Om 6.30 werd ik wakker gebeld door de moeder van Frans (Evelien) dat ze al onderweg waren en dat ze er al rond 7.00 zouden zijn. Snel omgekleed en nog even wat gegeten en naar Frans huis gelopen. Vervolgens met Evelien en haar dochter (Angela) naar de katholieke kerk gereden en daar de dienst bijgewoond. De kerk was gebouwd door de Nederlanders dus kon in de kerk nog Nederlandse teksten lezen, want voor de rest snapte ik er niet heel van aangezien het in Bahasa Indonesia was. Gelukkig duurde het maar een uurtje.

Na de kerkdienst zijn we naar de dierentuin van Surabaya gereden. Op zich stelde de dierentuin niet zo heel veel voor. Dat hadden de meeste gasten denk ik ook wel door, want de meesten waren drukker met mij bekijken dan de dieren en veel mensen vroegen of ze met mij op de foto mochten. Een ander deel durfde niet te vragen of ik met ze op de foto wou en dachten een hele ‘slimme’ andere manier te hebben om me op de foto te zetten. Ze deden dan net alsof ze aan het sms’en waren en maakten dan zo een foto van me. Helaas was het merendeel niet zo slim het geluid uit te zetten, dus kon ik een foto- geluidje horen toen ze hem maakten, wel grappig. Ook de omgang met de dieren is wat anders. In Nederland mag je de beesten niet voeren, terwijl hier snoepjes met verpakking en al naar de dieren gegooid worden. De veiligheidsmaatregelen waren ook een stuk minder scherp, want als je over een muurtje van 50 centimeter hoog stapte stond je oog in oog met een alligator.

Na het dierentuinbezoek even wat gegeten en vervolgens naar de kerk gereden voor de plechtigheden in de kerk van Nico. Wat zal ik er van zeggen; het was een erg mooie dienst, ondanks dat ik er geen woord van verstond. Toch leuk om zoiets toch eens mee te maken, want zo vaak krijg je zo’n gelegenheid niet en zeker niet helemaal in Indonesië. Na de dienst met oma, Angela en het bruidspaar nog even of de foto geweest en toen lieten ze wat ballonnen en vredesduiven los. Aangezien de receptie om 18.00 begon en het nog lang geen 18.00 was nog even naar het huis van oma gegaan. Daar nog even met haar gepraat over de Nederlandse tijd, was erg leuk om die verhalen een keer uit een ander perspectief te horen. Daarna even een power-nap op de bank gedaan en met Angela naar de receptie gegaan en onderweg Lucy (een andere collega) opgehaald.

De trouwreceptie was erg groots en met erg veel stijl. Nico & Dinna hadden een Chinees restaurant afgehuurd en daar stonden een stuk of 50 tafels met aan elke tafel plek voor minstens 10 mensen. Ik zat aan de Rhoda Jaya tafel met de familie Kurnya (Frans, Connie, Theresa en Regina) en nog 6 andere collega’s, erg gezellig. De receptie begon met een hele show met Chinese danseressen en live-muziek. Vervolgens kwam de familie echtpaar voor echtpaar op en werd de ‘spanning’ opgebouwd voordat Nico & Dinna kwamen, het was net Sinterklaas. Na de opkomst was het tijd voor wat plechtigheden. Er werd een champagne-toren gebouwd en die werd door het koppel van bovenaf ingeschonken. Hierna werd met een spectaculaire show een samoerai-zwaard tevoorschijn getoverd en moest Nico met dat zwaard de 7-lagige taart aansnijden. Na de daaropvolgende toast begon men het diner uit te serveren. Het was een 5-gangen diner, dus daarna uitgebreid getafeld. Het was een receptie met erg veel stijl, dus dat er daarna nog een transgender kwam was wel opmerkelijk. Regina was een van de weinigen die ‘haar’ extreem grappig vond, dus was wel leuk om te zien hoe zij zich bescheurde terwijl een groot deel van de zaal verontwaardigd en verdwaasd voor zich uit keek. Rond 21.30 verlieten de meeste mensen de receptie en ben ik met Frans + de rest naar het hotel gereden. Nog even geprobeerd up to date te worden qua nieuws en Friends gekeken en toen m’n bed ingedoken, was erg vermoeid maar het was zeer zeker de moeite waard!


Dag 13: 18 juli 2011
Weer opgehaald door Sugi en naar kantoor vertrokken. Hij was een beetje later dan normaal, dus het was behoorlijk druk op de weg en daardoor was het de moeite niet om nog naar het college te gaan. Toen maar even m’n mail gecheckt, want dat kon ik gister niet. Daarna na een ander kantoor van een ander bedrijf van Frans gegaan. Hij had een afspraak met een manager van hem en vroeg ik of mee wou. Was wel chill, ik kon er gewoon rustig erbij zitten en af en toe stelden ze vragen hoe ze dergelijke zaken in Nederland oplosten en wat mijn kijk op bepaalde dingen was. Vervolgens daar wat gegeten en verder gewerkt aan mijn opdracht.

Nog even teruggereden naar Rhoda Jaya en daar beetje met de werknemers gepraat en toen met Frans, Connie, Inah, Ciska en de chauffeur naar huis gereden.
Nog even met Frans, Connie, Theresa en Regina tomatensoep met Nasi, vis en tofu gegeten. Regina was jarig, dus na het eten met Theresa naar de mall gegaan om daar een leuk cadeautje te scoren. Uiteindelijk 2 leuke boeken gekocht, ingepakt en weer terug naar haar huis gegaan. Regina de boeken gegeven en nog even wat gedronken met de visite. Toen ik terug naar m’n hotel liep kwam ik erachter dat ik mijn Access-card op mijn kamer had laten liggen, dus kwam ik het hotel niet in. Na flink wat gebarentaal snapte de security dan eindelijk wat er aan de hand was, dus werd er weer een ander mannetje gebeld. Duurde een tijdje voor die er dan uiteindelijk was en die deed dan uiteindelijk de deur voor me open. Nog lekker even nieuws en Friends gekeken en toen maar gaan slapen, want het was toen alweer behoorlijk laat.


Dag 14: 19 juli
Samen met Sugi weer naar kantoor gereden en daar met Harris de tweede presentatie gegeven. Had hem mijn plannen uitgelegd, dus hij deed voornamelijk het woord. Verleden keer moest ik de hele tijd vertaald worden, waardoor de presentatie eigenlijk onnodig langer duurde. Ook deze plannen leken goed te vallen bij de medewerkers, dus alles gaat tot nu toe goed. Daarna dus verder gewerkt hieraan en wat gegeten. Na het eten nog verder gewerkt en toen kwamen er wat zakenrelaties van Frans over de vloer en Frans vroeg me hierbij te zitten. Was een erg leuk gesprek, maar volgens mij zijn er slechts weinig echte zaken besproken. Een van de medewerkers was fan van Persebaya, de voetbalclub van Surabaya die in de Indonesische Eredivisie speelt. We raakten hier een beetje over aan de praat en ik vertelde dat ik nog een keer een wedstrijd van ze wil bezoeken. Helaas gaat de competitie pas in december verder en dan ben ik hier niet meer. Burmono bood aan om samen naar een training te gaan en ik mocht van Frans wel iets eerder weg van werk. Vervolgens naar de trainingsplaats gereden, maar daar waren ze niet. Ze vertelden dat ze of in het stadion trainden of op de militaire basis. Het stadion was een uur rijden, dus besloten om te gokken op de militaire basis. Verkeerd gegokt, want ze waren daar niet. Vervolgens nam Burmono me mee naar zijn favoriete restaurant in Surabaya en hebben we daar even wat gegeten en een biertje gedronken, was zeer lekker! Overigens had Burmono om 18.30 Chinese les en gingen we ook zo rond die tijd eten en waren we om 19.15 uitgegeten, dus was hij 45 minuten te laat, maar dat was geen probleem zei ie. Vervolgens had ie me afgezet bij mijn hotel en heb ik nog even wat boodschappen gedaan. Nog even languit op de bank het nieuws en Friens gekeken en toen vond ik het wel welletjes en ben ik gaan slapen.