vakantie Bali

Dag 43: 17 augustus 2011
De dag dat de Indonesiërs de onafhankelijkheid van Nederland vieren en dus een vrije dag. Rond 10.30 wakker geworden, rustig ontbeten en muziek op gezet. Daarna maar begonnen met de koffer inpakken voor Bali. De koffer kon slechts deels ingepakt worden aangezien de huishoudsters van Frans het merendeel van mijn kleren nog aan het wassen is in ruil voor dat ik ze alle 4 (2 huishoudsters & 2 gewone Rhoda Jaya medewerkers) mee naar Harry Potter neem in de bios. Was dat sowieso al van plan, dus wel een goede deal voor beide partijen. Daarna naar de mall gegaan om te zien hoe de Indo’s de onafhankelijkheid vieren. Was niet echt spectaculair; alleen wat spelletjes en een animatie-team voor de kinderen. Op de scholen en universiteiten schijnt men wel iets groter uit te pakken met een ceremonie. Grootste verschil in de mall was dat het een stuk drukker was dan normaal. Dus even rondgekeken en vervolgens naar de Starbucks gegaan om een kopje koffie te drinken en te mailen. Hier aan de praat geraakt met een andere Amerikaan die hier les gaf. Hij woonde al een tijdje in Indonesië en was ook getrouwd met een Indonesische. Na een behoorlijke tijd gepraat te hebben moest ik gaan, omdat Lidya op me stond te wachten. Samen even wat boodschappen gedaan en gekookt. Na het eten het ijs en het fruit opgemaakt, omdat het anders in de koelkast zou rotten in de tijd dat ik weg ben. Vervolgens tv gekeken en nog een tijd gepraat. Om 22.00 met haar naar de parkeergarage gelopen, omdat ik moest slapen. Nadat ze de auto gevonden had, ben ik terug gelopen en gaan slapen.


Dag 44: 18 augustus 2011
Om 3.45 opgestaan, want moest om 4.30 bij Frans zijn en voor die tijd ook nog even wat eten en de laatste dingen die ik nog gebruikt opruimen of in mijn koffer doen. Was precies op tijd bij Frans na een behoorlijk gezeul met de koffer, want de wieltjes konden niet echt rollen op sommige stukken bestrating en toen snel nog de gewassen kleren in de koffer gepropt. Met de taxi naar Juanda Airport gegaan en daar ingecheckt en naar de gate gelopen. Waren mooi op tijd in de gate en het vliegtuig had 20 minuten vertraging, dus heb mooi het laatste half uur van Barcelona – Real Madrid nog kunnen zien. Daarna met het vliegtuig van Lions Air richting Denpasar gevlogen. Volgens Frans was dit vliegtuig erg bijzonder, omdat het een van de laatste gebruikte vliegtuigen was met propeller in plaats van motor. Maakte in ieder geval een behoorlijk lawaai bij het opstijgen. Rond 8.45 geland op Bali na een vlucht van ongeveer een uur (de tijd op Bali loopt een uur voor op de tijd op Java). Vooral de aankomst was erg mooi, omdat de landingsbaan 100 meter van de zee af ligt en je dus erg laag en ‘langzaam’ over zee vliegt. Na aankomst een lichte Nasi-maaltijd genomen en met een man (een soort taxi-chauffeur en gids ineen) en Frans naar Tabatan gereden waar de bruiloft was. Het was een rit van ongeveer 100 kilometer, maar het was eigenlijk nooit saai. Op Bali is het merendeel van de bevolking namelijk Hindoe (95%). De God van de Hindoe’s zit overal (water, lucht, aarde, etc) en men wil deze God zoveel mogelijk met rust laten en eren. Hierdoor laat men de natuur zoveel mogelijk intact en dat zorgt ervoor dat je nog echt jungle kan zien langs de weg. Ook bouwt men prachtige tempels, dus was zeker geen saaie rit.

Rond een uurtje of 12 kwamen we aan bij de bruiloft. De Balinese trouwerij bestaat uit 7 dagen en elke dag heeft een ander soort thema. Dit was dag 3 waarin de ceremonie centraal stond en toen Frans en ik aankwamen was net een van de ceremonieën aan de gang. Leuk om te zien, maar snapte de symboliek erachter niet echt (net als Frans en redelijk veel andere gasten). Daarna stelde Frans me aan wat mensen voor die hij kende en daarmee korte praatjes gemaakt. Toen aan de lunch, maar dat was van korte duur. Ik had namelijk een idee dat ik wat vlees met een lekkere frisse salade opgeschept had, maar dat bleek niet helemaal zo te zijn. Ze hadden namelijk tussen de wortel en komkommer een van de scherpste pepers die er bestaat gedaan. Ik werkte nietsvermoedend zo’n heel ding naar binnen en toen ik het doorslikte kwam ik hier pas achter. Begon te zweten als een gek (normaal zweet ik bij scherp voedsel een beetje in mijn oogkassen, maar nu kwamen er gewoon zweettranen bij m’n ogen vandaan), mijn tong stond in de brand, had het gevoel dat mijn oren uit elkaar gingen springen en werd knalrood. Gelukkig bekommerde al gauw een meisje (Fanny) zich over mij en raadde aan om snel wat vet vlees te eten, water te drinken en ijs te nemen. Hierna ging het al een stukje beter, alhoewel ik er de hele dag wel hoofdpijn aan overgehouden heb. Het leverde me uiteindelijk wel leuk contact met Fanny op die Hindoe is en zodoende de overige ceremonies uit kon leggen en bovendien het Hindoeïsme in het algemeen kon uitlegge . Daarna kwamen ook de 5 bruidsmeisjes (3 zusjes en 2 nichtjes) langs om een praatje te maken. Zij droegen de traditionele Balinese jurken met een soort kroon (sta wel met 1 op de foto, maar de foto met alle 5 mislukte omdat Fanny toen een filmpje maakte i.p.v. een foto), zag erg stijlvol uit. Rond een uurtje of 17.00 afscheid genomen van de meisjes en weer richting Denpasar gereden. Onderweg gestopt op een soort toeristenoord om daar de sunset te bekijken, erg mooi. De reis voortgezet en afgezet bij het luxe Aston-hotel en een kamer geboekt. Even tv gekeken en nog met Frans nagepraat. Eten was niet meer nodig, omdat de bruidsmeisjes het ene na het andere traditionele Balinese gerecht voorschotelden, dus had geen honger meer. Beneden in de lobby van het hotel nog even m’n mail gecheckt en op bed Friends gekeken. Op een redelijk schappelijke tijd gaan slapen, omdat ik nogal vermoeid was van het vroeg opstaan die ochtend en alle prikkels.


Dag 45: 19 augustus 2011
Heerlijke nachtrust gehad in vermoedelijk het beste bed waar ik ooit in geslapen heb. Rustig opgestaan en kleren aangetrokken om vervolgens met Frans naar beneden te gaan om daar te ontbijten. Was een zeer uitgebreid lopend buffet en je kon het zo gek niet verzinnen of het was wel te verkrijgen. Toen mijn buikje rond was, gaan tanden poetsen en klaar gemaakt voor de dag. Die dag kwam er anders uit te zien dan gepland, want Frans kon niet tot zaterdagavond blijven, maar moest plotseling voor zaken die middag al weer weg. Onze geplande wandeltocht door de bergen ging dus niet door en daarentegen moesten we snel mogelijk op zoek naar een nieuwe verblijfplaats voor mij. De eerste verblijfplaats was redelijk centraal in Denpasar (hoofdstad van Bali), maar de omgeving trok mij niet zo aan. Gelegen aan een drukke weg en voor vervoer was altijd een taxi nodig, want ondanks dat het centraal lag, waren de meeste dingen op grote afstand. Daarom richting Sanur gereden, een plaatsje dat dichter aan de kust ligt. Daar een home stay gevonden bij een oud Balinees vrouwtje die de stem heeft van Gollum uit Lord of the Rings, een erg akelig geluid dus en zeer moeilijk te verstaan. De kamer is erg simpel met een 2 persoonsbed, een kast, een wastafel, een douche en een toilet. Aangezien het de bedoeling is dat ik er maar tot zondag blijf, heb ik het maar voor lief genomen. Koffer en tas meteen op bed gedropt en de zwembroek aangetrokken. Het vrouwtje zei dat je om het strand te bereiken alleen ‘cross the street’ moest, maar helaas moest je wel eerst 2 kilometer lopen voordat je daadwerkelijk de street kon crossen zeg maar. Het strand was echt prachtig wit met helder blauw water. Helaas was er niet echt een goede plaats om te liggen, omdat deze plaatsen grotendeels opgeëist zijn door de hotels. Sanur is erg toeristisch en er zijn dan ook erg veel buitenlanders. Hierdoor word je onophoudelijk ‘lastig gevallen’ door mensen die je weer een nutteloos product willen verkopen of een dienst waar je niet op zit te wachten. Heb het idee dat de mensen je hier meer zien als een lopende portemonnee, terwijl in Surabaya de mensen gewoon erg nieuwsgierig zijn naar waar je vandaan komt, wat je er doet, wat je van de stad vindt, etc. Persoonlijk bevalt me Surabaya dan voorlopig ook beter dan Sanur. Waar ik vanaf zondag ga verblijven is inmiddels ook een raadsel geworden. Tommy, de jongen waarmee ik in het vakantiehuis van zijn ouders zou verblijven, heeft de sleutels namelijk nog niet. Hij denkt ze pas over een week te hebben, dus het ziet er naar uit dat ik met Dista en hem (en misschien Putu) de eerste dagen in iets van een hotel moet verblijven. Ze zijn nu de mogelijkheden aan het onderzoeken, dus dat krijg ik ter zijne tijd wel te horen. Na het strand uitgebreid verkend te hebben terug naar m’n kamer gelopen. Eventjes op bed muziek geluisterd en toen buiten aan mijn blog gaan werken. Ben er zowel op de dag van de onafhankelijkheid, als op de dag van de bruiloft totaal niet aan toe gekomen, dus moest het voor 3 dagen schrijven.

Had nog niet echt plannen voor de avond, maar zat er aan te denken om eerst ergens te gaan eten en daarna nog even te internetten in cafétje en nog thuis een filmpje te kijken. Tot Sherlinda smste met de vraag of ik zin had om met haar af te spreken. Sherlinda was een van de bruidsmeisjes en ze had me na de bruiloft op Facebook toegevoegd en gevraagd of ik mijn mobiele nummer kon geven. Het plan was om samen ergens te eten, maar het duurde redelijk lang voordat ze terug was in Denpasar en vervolgens de oversteek maakte naar Sanur. Besloten om dan maar even alleen wat te gaan eten bij Swastika, een restaurant vlakbij mijn home stay. Aangezien het al donker was, had ik niet zo de behoefte om rond te gaan zoeken met de kans de weg niet meer terug te vinden. Swastika was een beetje een toeristisch restaurant, dus echt Balinees eten zat er niet in. Uiteindelijk werd het de entrecote met als voorgerecht een Russische salade, smaakte prima. Inmiddels stond Sherlinda al in de buurt van de Swastika te wachten, maar uiteindelijk bleek dat er 2 Swastika’s zijn in Sanur en dat we bij verschillende Swastika’s op elkaar stonden te wachten. Duurde een tijdje voor we dat door hadden en uiteindelijk ben ik naar de Swastika gelopen waar zij stond te wachten. Die was aan de andere kant van de boulevard, dus een behoorlijke wandeling. Gelukkig konden we met de auto terug. Op mijn kamer eerst een tijd gepraat en daarna besloten om een film te gaan kijken. Al redelijk snel bleek dat het Engels in de film iets te snel voor haar ging en dat daardoor de film moeilijk te volgen was. Daarom maar muziek gaan luisteren en wat verder gaan praten. Ben toen vervolgens in slaap gevallen en toen ik rond 4.00 wakker werd, zag ik dat zij ook in slaap gevallen was. Toen maar m’n tanden gaan poetsen en verder gaan slapen.


Dag 46: 20 augustus 2011
Uiteindelijk om 10.00 wakker geworden en Sherlinda eruit gelaten. Vervolgens een ontbijtje gekregen van de eigenares. Een heerlijk met groente gevuld eitje, stukken ananas en meloen, koffie (met heel veel bonen erin) en 2 geroosterde boterhammen met jam. ’s Middags zou ik lunchen met Sherlinda en haar vriendinnen, maar er kwam een schoolopdracht tussen dus dat ging niet door. Na het ontbijt ook nog een hele tijd gepraat met een Amerikaanse en een Indiase studente die ook in deze home stay verblijven. Had nog geen idee wat ik vandaag zou gaan doen, dus mijn reisgids mag gaan doorbladeren. Deze vertelde dat de Jalan Danau Tamblingan waaraan ik verblijf de meest toeristische straat is en dat meer westwaarts (kust afwaarts) het meer typisch Balische leven plaats vond. Dit leek me interessant, dus nadat ik even boodschappen had gedaan met 1.5 liter water, 2 broodjes en mijn reisgids op pad gegaan. Had al vrij snel gauw in de gaten dat de afstanden redelijk groot waren, dus een fiets gehuurd. Ook op Bali zijn er niet echt verkeersregels, dus had moeite om zo veilig mogelijk rond te toeren. Uiteindelijk richting de Bali Orchid Garden gefietst, dus onderweg de meest kleurrijke tuinen en creatieve beeldhouwwerken tegen gekomen. Uiteindelijk een heuvelachtig dorpje in gereden en daar mijn voedsel opgegeten. Vervolgens via de niet-toeristische kustroute teruggereden. Viel me op dat de mensen in deze mindere toeristische stukken alweer een heel stuk vriendelijker en spontaner zijn. Er is bijna niemand hier die fietst, dus de mensen lachten allemaal vriendelijk naar (of om) me en sommigen kwamen zelfs op de motor een stuk naast me rijden om een praatje te maken. Daarna nog even een ijsje gegeten en terug naar mijn kamer gereden. Daar even een beetje uitgerust en de toeristische route langs de boulevard gefietst om het een beetje te verkennen en om te zien of ik nog iets leuks kon vinden, maar dat was niet echt het geval.

Tijdens de fietstocht had ik een Indonesisch tentje gevonden, genaamd Wapo Kkn. Daar ’s avonds gaan eten, want het viel me op dat de tentjes die pretendeerden ‘typisch authentiek Balinees’ dat juist niet waren. Hier Nasi Gurami gegeten, was echt heerlijk! Ook de Cap Cay Egg en de verse mangosap gingen er goed in. Zat goed vol en de avond gebruikt om mijn mail te checken en Friends te kijken.


Dag 47: 21 augustus 2011
Om 7.00 wakker geworden en nog even in bed blijven liggen, maar kon niet meer slapen. Uit bed gegaan en mijn ontbijtje gegeten. Tijdens het ontbijt aan de praat geraakt met Yolanda, een 23-jarig Canadees meisje met de roots in Hong Kong (ze zag er dus behoorlijk Aziatisch uit). Ze was op rondreis door Azië en van plan om naar Lembongan te gaan, een naburig eilandje. Aangezien ik de tempel van Pura Segada nog wou bekijken en die op de route ligt naar de pond naar Lembongan besloten om samen te gaan lopen. De tempel van Pura Segada was onvindbaar en de mensen die we om hulp vroegen konden ook niet echt van dienst zijn. Naar de plaats van de pond gelopen, maar de laatste pond was al vertrokken. Daarom al snel besloten om de dag samen door te brengen. Met de bemo terug gereden naar de home stay, terwijl ik erachter kwam dat je hier over de prijzen moet onderhandelen, omdat de Balinezen extreme prijzen vragen. Yolanda deed dan vervolgens een extreem laag tegenbod waardoor de prijs al vrijwel direct halveerde. Als je uiteindelijk op 40 tot 60% uitkomt, dan betaal je ongeveer een redelijke prijs, maar soms is dat zelfs nog te veel. Bij de home stay besloten om te gaan surfen in Seminyak, aan de westkust van Bali (Sanur is oostkust). Samen een motor gehuurd en die kant op gereden. Ik zat achterop want motor rijden hier durf ik niet echt, omdat het verkeer hier echt compleet anders is en ik bijna nooit op een scooter gereden heb en al helemaal niet een waar je zelf moet schakelen. Na een hele sightseeing, omdat borden deels ontbraken kwamen we uiteindelijk aan in Seminyak. Even wat gegeten bij de locals en toen het strand verkend. Ik heb er natuurlijk geen verstand van, maar de golven waarop we zouden surfen zagen er prachtig uit, net als het strand. Vervolgens op zoek gegaan naar goede surfboards en weer gaan onderhandelen. De prijs ging van 100.000 roepia voor 1 uur naar 50.000 roepia voor 2 uur, netjes onderhandeld dus. Na een kort lesje van Yolanda op het strand me maar aan het grote werk overgeleverd. Was een behoorlijke klus om door de hoge golven van de kust af te komen, maar uiteindelijk toch gelukt. Daarna nog even een spoedcursus gehad over hoe je een goede golf kunt herkennen en in het breekpunt kan komen. Eerste poging faalde jammerlijk en had gelijk het idee te verdrinken, omdat ik niet verwacht had met de golf meegesleurd te worden en mijn eerste hap naar adem pompte m’n longen vol met water. De daaropvolgende pogingen gingen steeds beter en kon zelfs af en toe hele korte momenten staan, lekker gevoel. Werd daarna een beetje overmoedig met het terug peddelen waardoor ik op een gegeven moment in het breekpunt van een golf peddelde. Hierdoor werd ik onder water gezogen en toen ik omhoog wou komen, kopte ik mijn surfboard. Op een beetje hoofdpijn na viel het wel mee en de tijd was bijna op, dus toen nog even rustig op het strand gezeten. Voelde me al wel een echte surfer en volgens Yolande had ik ook wel de echte surfer-look:P Yolanda had de tijd niet echt in de gaten gehouden, dus was na het verstrijken van de tijd pas terug. Moest dus een tijdje wachten, maar dat was geen probleem omdat de Hindoe’s net op het strand een soort offer voor de zeegod aan het voorbereiden waren. Uiteindelijk gooiden ze vele offers in de zee en verlieten ze het strand weer. Op dat moment was Yolanda ook terug en gingen we met de motor weer huiswaarts.

Na een korte douche, die overigens alleen koud water heeft met Yolanda naar Wapo Kkn gegaan om daar uit eten te gaan. Ze was nieuwsgierig geworden na mijn positieve verhalen. De Nasi Gurami was er niet meer, dus toen maar de Ikan genomen met zoetzure kip en Nasi, ook heel lekker. Toen we uitgegeten waren naar ons verblijf gereden. Ben toen nog even snel naar een internetcafé gegaan om de samenvatting van Heerenveen – Twente te kijken en mijn mail te bekijken. Daarna met Yolanda samen op bed Hangover 2 gekeken. Mooie film, maar vond het eerste deel toch beter. Ergens tussen 0.30 en 1.00 gaan slapen.


Dag 48: 22 augustus 2011
Wederom werd ik al om 7.00 wakker en kon ik daarna niet meer verder slapen. Opgestaan en m’n ontbijt gegeten. Daarna m’n koffer opnieuw ingepakt, omdat ik ondanks dat ik maar 3 dagen in de home stay verbleven ben al weer een behoorlijke rommel gemaakt had van m’n koffer. Op de een of andere manier weet ik altijd de spullen die ik nodig heb onderop te leggen. Toen via sms en bellen afspraken gemaakt met Dista, een vriend uit Surabaya met wie ik de rest van de vakantie doorbreng op Bali. Hij was in de ochtend geland in Denpasar en zou me ophalen uit Sanur om elders naar toe te gaan. Hij heeft toen een motor gehuurd en is naar Sanur gereden en in de tussentijd heb ik me vermaakt in het internetcafé. Toen de home stay betaald en daarna stond Dista me al op te wachten. Het was onmogelijk om de koffer mee te krijgen met de motor, dus op zoek gegaan naar een bemo. Na het prijs onderhandelen is de chauffeur Dista gevolgd naar Legian, een tocht van ongeveer een uur van de oostkust naar de westkust (Bali is daar redelijk smal in dat gedeelte). De chauffeur heeft me toen afgezet bij Hotel Kumala. In dat hotel verblijft Dista met zijn Nederlandse vriend Pascal (34 jaar). Hij was hoofd verkoop van Philips in Indonesië een aantal jaar en verbleef toen ook in Surabaya. Vanuit daaruit op zoek gegaan naar een verblijfplaats in de buurt en uiteindelijk gekozen voor Purnama Garden. Wederom niet een al te hoogstaande verblijfplaats, maar 2 bedden (die ik samengevoegd heb tot 1), een douche, wastafel en een toilet is ook wel alles wat ik nodig heb, omdat ik tot grotendeels buiten de deur zal verblijven. M’n spullen beetje op de plaats gelegd en terug gelopen naar Dista en Pascal. Vervolgens aan het strand even rustig gepraat om elkaar beter te leren kennen en daarna de buurt een beetje verkend. Roti gegeten en weer terug gelopen naar de verblijfplaats van Dista en Pascal. Daar aan het zwembad gechilld en een potje gekaart. Toen even naar huis gegaan om een powernap te doen, want we waren allemaal beetje vermoeid. Na de slaap Dista en Pascal opgepikt en naar een Italiaans restaurant gelopen om een hapje te eten. Pizza salami ging er goed in, maar voelde me toch een beetje een barbaar.

Op de terugweg wat bier gekocht en in het hotel gekingst, blijft toch een leuk spel. Ondanks dat we niet veel bier gekocht hadden was Dista toch behoorlijk dronken geworden van het potje. We wilden nog wel uit gaan, maar eenmaal in het uitgaanscentrum werd het allemaal teveel voor Dista en wou die naar huis. Wou toen daarna nog maar even Friends gaan kijken maar daar kwam niet veel van want Dista kwam het brood brengen dat ik bij Pascal had laten liggen. Hij wou nog even naar het strand lopen en ik dacht dat het maar beter was om hem even te begeleiden. Op de weg naar het strand heeft ie een aantal keer gekotst en daarna ging het alweer een stuk beter. Heb toen snel even water en kauwgom voor hem gekocht en toen nog een tijdje op het strand gepraat. Hem teruggebracht en toen nog even de episode Friends afgekeken die ik begonnen was en om 2.30 gaan slapen. Rond 3.00 werd ik wakker van een geluid bij de deur en toen ik het licht aan deed zag ik een muis onder de deur door kruipen. Als je de kakkerlak in de badkamer daarbij optelt, kun je wel stellen dat het een beetje een skunnige kamer was. Besloten om de volgende ochtend te verhuizen naar de kamer op de eerste etage, omdat deze volgens mij moeilijker te bereiken is voor muizen en kakkerlakken.


Dag 49: 23 augustus 2011
Om 9.30 werd ik wakker en mijn ontbijtje opgegeten. Daarna m’n koffer gepakt voor zover dat nodig was en ingetrokken in de kamer boven. Spullen op de plaats gelegd en naar Dista en Pascal gegaan. We wilden naar Ubud, maar aangezien we met z’n 3en maar een motorbike hadden, was dat onmogelijk. Daarom belde Dista een vriend van hem of hij mee wilde en dat wilde die wel. Duurde alleen een tijd voordat ie er kon zijn, dus toen langs de kust naar Kuta gelopen en de Discovery mall bezocht. Daar roti gegeten en een beetje rondgekeken. Uiteindelijk met de taxi weer naar Legian gereden. Met die vriend duurde en duurde het maar, dus maar weer een potje gaan kaarten. Op een gegeven moment werd duidelijk dat die vriend niet zou komen, toen maar mijn mail gaan checken. Hierna terug naar Dista en Pascal gelopen en besloten om naar Seminyak te lopen. Daar in een strandtentje wat gaan drinken en daarna op zoek gegaan naar een Indonesisch restaurant om wat te gaan eten. Uiteindelijk de Soto Mie gekozen en ook nog wat Sate Ayam erbij besteld, erg goede maaltijd. Toen aan de terugweg begonnen en uiteindelijk bij huis uit gekomen. Behoorlijke afstand te voet afgelegd vandaag, maar ook veel gezien. Heel even naar huis gegaan om Friends te kijken en even bij te komen van de wandelingen. Terug gegaan naar Pascal en Dista en samen Pascal even wat gaan drinken bij Cocoon. Was er een beetje rustig, dus na een drankje maar besloten om met de taxi naar Kuta te gaan. Kuta is een vakantieparadijs voor Australische jongelui en een beetje te vergelijken met Chersonissos, Blanes, Salou, e.d. We hadden in Kuta afgesproken om Dista weer te zien en vervolgens een kroegentocht gehouden om erachter te komen welke clubs we het leukst vonden. Nadat dat duidelijk was even een paar drankjes gedronken en toen met de motor weer huiswaarts. Met z’n drieën op een motor is niet het meest comfortabel, maar doordat we de tussendoor weggetjes konden nemen ging het wel een stuk sneller. Rond 3.30 lag ik in bed.