verslag eerste week Indonesië

Dag 1: 6 juli 2011
Om 5.00 de wekker gezet, ontbeten en vervolgens richting Schiphol afgerezen. Zonder files aangekomen en dus behoorlijk op tijd. Daarom voor de vlucht vertrok mijn contante euro’s maar vast ingewisseld voor Roepia’s. Met 1.3 miljoen Roepia op zak was dat tevens het moment dat ik me voor het eerst miljonair mocht noemen.

De vlucht ging voorspoedig en tot aan Dubai had ik zelfs niemand naast mij zitten. Kon dus lekker breeduit op de stoel gaan zitten, een beetje slapen en de eerste 2 films kijken (Behind Enemy Lines & Mr. Woodcock). Vervolgens een stop gemaakt op Dubai en ik dacht hiervan snel gebruik te kunnen maken door Dubai van een afstandje een beetje te bezichtigen, maar werd vlak na het verlaten van de gate al tegengehouden. Kon vervolgens weer achteraan sluiten bij het boarden en door de beveiligingscheck. Achteraf gezien de moeite dus niet echt waard. Vervolgens werd de vlucht vervolgd richting Jakarta. Deze 9 uur duurden voor mijn gevoel een keer zo lang als de 7 uur naar Dubai, want had van het krampachtig slapen een beetje last gekregen van mijn nek. Daardoor kon ik niet meer heel lekker slapen. Toen maar de film The Day After Tomorrow gekeken en vervolgens nog wat muziek geluisterd en samen met mijn buurmeisje in het vliegtuig allerlei formulieren ingevuld. Het scheelde dat ze Indonesisch was, want ze had hierdoor al de nodige ervaring hier mee.


Dag 2: 7 juli 2011
Na het landen op Jakarta zo snel mogelijk weer ingecheckt, mijn bagage opgehaald en 50 meter verder weer ingeleverd (waar dit voor nodig was is voor mij nog steeds een raadsel). Uiteindelijk dan het vliegtuig naar Surabaya genomen, mijn koffers weer gepakt en naar buiten gelopen. Daar stond Harris al te wachten met zijn chauffeur, want Harris houdt niet zo van auto rijden en na het rondje dat we gereden hebben is mij ook wel duidelijk waarom. Zwarte uitlaatgassen belemmeren bijna geheel je zicht en of je linksom of rechtsom inhaalt maakt verder ook niet uit (zolang je maar heel lang en hard toetert). Vervolgens naar Rhoda Jaya gegaan en daar de directeur Joseph Francis Kurnya, kortweg Frans, ontmoet. Frans is een succesvol ondernemer in Oost-Java en heb met hem een tijd lang over het bedrijf gepraat en zo het nodige te weten gekomen. Hierna heeft Harris me rondgeleid en voorgesteld aan alle (in ieder geval heel veel) werknemers. Veel van deze werknemers zijn rond mijn leeftijd en stelden zich heel vriendelijk en open op. Denk dat ik wel leuk contact met ze kan onderhouden, ondanks dat het Engels dat ze spreken niet bepaald optimaal is. Overigens is het wel grappig dat ondanks dat met 4 miljoen inwoners Surabaya nog zo apart (maar wel leuk) op Westerlingen reageren. De Nederlanders zijn sowieso wel geliefd hoor vertelde Harris me. Bij problemen kon ik volgens hem het beste roepen: Help! Ik ben Nederlander en zit in de problemen, maar dan in het Bahasa.

Frans vond dat ik na het kennis maken even rust moest nemen, dus om 15.30 hielden we het voor gezien. We verlieten het oude gedeelte van Surabaya om vervolgens het huis in het nieuwe gedeelte op te zoeken. Hier bleek dat ik niet bij Harris verbleef, maar in het Waterplace Hotel. Dit hotel doet zijn naam eer aan door het prachtige zwembad dat het herbergt. Ook de kamer is mooi en luxe met alle benodigdheden: diepvries, koelkast, douche, toilet, complete keuken, een verse watertank, een airco, een tv, een grote opbergkast, een 2persoonsbed en een 1persoonsbed. De koelkast en de vriezer waren wel leeg, dus even wat boodschapjes gedaan met Harris en Frans. Besloten om ook een brood te kopen, want 3x rijst op een dag is me toch net iets teveel van het goede. Ik kan overigens Nasi Bepek en Nasi Rawon al wel van mijn lijst afstrepen, want de eerste had de kok van Rhoda Jaya gemaakt en de tweede aten we toen we uit eten gingen, was heerlijk. Daarna terug gelopen naar het hotel en de koelkast en diepvries ingepakt en de koffer uitgepakt + de spullen beetje op de juiste plek gelegd. Kon me vervolgens nét niet beheersen, dus toen nog eventjes in het zwembad gesprongen, HEERLIJK. Daarna doucheje genomen, de chille kleding aangetrokken en wat foto’s gemaakt van de hotelkamer om een beetje een indruk te geven. Nu ben ik met een Bintang Pilsener + mandarijn, appel en guave in de hand dit verhaal aan het typen. Kan het nu nog niet versturen, want er is geen internetverbinding hier. Daar wil ik morgen nog wel even achteraan gaan, want dat is wel iets makkelijker (anders moet het onder werktijd). Kan dan meteen vragen of ik iets van een deken kan krijgen, want dat ligt niet op het bed. Tevens zal ik morgen ook nog wat foto’s op kantoor proberen te maken om het beeld compleet te maken. Nu kruip ik onder het spreekwoordelijke wol (want dat ontbreekt dus haha) en ga ik mijn jetlagje weg proberen te slapen!


Dag 3: 8 juli 2011
Om 7.15 wakker gebeld door Frans, want de chauffeur stond in de lounge. Snel kleren aangedaan en naar kantoor vertrokken. Rond 8 uur daar aangekomen en daar gaf Frans de medewerkers een managementcollege. Hier even naar geluisterd en daarna met Harris naar een ander filiaal van Rhoda Jaya. We zouden daar met de manager praten, maar deze had een voetbalwedstrijd (moet ook gebeuren natuurlijk:P). Toen teruggegaan en de al verkregen informatie op papier gezet, zodat ik een goed beeld heb van het bedrijf. Tussendoor geluncht met de werknemers, dat wil zeggen weer een ander soort Nasi naar binnen werken. Geen idee hoe deze variant weer heette, maar leuk was het wel. De mensen hier stouwen die Nasi in hoog tempo en in grote porties naar binnen. Ik ben normaal al niet de snelste, maar hier blijf ik helemaal achter. Dacht hier slim van gebruik te kunnen maken door de Indonesische gehaktballen tot als laatste te laten staan en misschien nog ergens weg te kunnen moffelen. Alleen de medewerkers bleven allemaal netjes wachten en hadden volgens mij al het vermoeden dat ik die gehaktballetjes niet zo zag zitten. Toen ik vervolgens stoïcijns een hapje nam en vervolgens begon te kauwen en helemaal wit wegtrok moesten ze natuurlijk heel hard lachen. Overigens lijden de mensen hier geen honger en eten ze zelfs meer dan ik op kan. Dat is ze overigens wel aan te zien, want de Indonesiër is gemiddeld gezien denk ik dikker dan de gemiddelde Nederlander (schijnt ook te komen door de hoge hoeveelheid koolhydraten in rijst). De armoede van de mensen uit zich met name in de huisvesting. Deze ‘huizen’ stellen niet zo heel erg veel voor, maar er zijn gelukkig slechtere klimaten voor te stellen, want de nachttemperatuur is hier redelijk hoog, graadje of 25 minstens.

Overigens heb ik een nieuw nummer sinds dag 2. Mijn nieuwe nummer is 087854816351. Mocht je me mobiel willen bereiken dan is dat dus het nummer. Weet overigens niet of er ook nog iets voor gedraaid moet worden zoals 0031 voor Nederland.

Na stage naar huis gereden, duurde iets meer dan een uurtje door de spits. Gelukkig kwam de auto door de bomcontrole. Het blijft toch apart dat wanneer je de parkeergarage ingaat er eerst 2 mensen onder de auto controleren of er geen bommen onder zitten. Ik weet niet in hoeverre dit gedaan wordt uit noodzaak of dat het gewoon weer een manier is om extra mensen aan werkgelegenheid te helpen. Dat valt me wel op aan dit land. Er worden baantjes gecreëerd om het creëren van baantjes. In Indonesië zijn geen sociale voorzieningen, dus als je werkloos bent kun je niet zoals in Nederland de huur van een huis betalen en voedsel en kleren kopen. De enige manier om dan hier te overleven is de jungle in te gaan, daar ergens een slaapplek te maken en leven van de bessen, etc. die daar groeien. Daarom is het de hele dag een chaos van jewelste, omdat veel mensen op straat het kostje bij elkaar proberen te sprokkelen. Bij mijn hotel andermaal Nasi gegeten, want er wordt hier goed rekening gehouden met de schijf van vijf en wisselende eetpatronen. Toen nog wat boodschappen gedaan in de mall en daar mijn eerste bak ‘koffie’ genomen. De noodzaak van het gebruik van koffiefilters ziet men niet echt hier, dus men knalt die koffiebonen zo het warme water in. Aangezien ik dit niet wist had ik na de eerste slok m’n hele keum vol met koffiebonen. Was toen wel redelijk moe van de eerste hele werkdag, dus nog even rustig op m’n hotelkamer CNN gekeken, daarna nog Friends en toen gaan slapen.


Dag 4: 9 juli 2011
De wekker om 6.15 gezet, maar op de een of andere manier ging die pas om 6.45. Zou om 7.00 opgehaald worden door Sugi, een medewerker van Rhoda Jaya die gestudeerd heeft en daardoor wel redelijk Engels sprak. Hij toverde in zijn auto gelijk een cd van de Backstreetboys Boys tevoorschijn en vol overgave knalde die de cd in de cd-speler. Ik kon nu allerlei leuke grappen maken over z’n geaardheid, maar besloot die maar achterwege te laten:P. Had daarvoor nog een wentelteefje (brood omhuld met ei) gemaakt en een boterham met fruit. Broodbeleg kent men niet hier en überhaupt brood eten doet men niet echt. Ze eten liever 3x per dag rijst. Ga straks maar even een paar repen chocola maken en dan een deel raspen en een deel op het balkon in de zon leggen, zodat ik ook hagelslag en chocoladepasta op m’n brood kan doen.

Het contact met de collega’s wordt steeds leuker. Merkte dat ze de eerste 2 dagen enorm opkeken tegen me en erg verlegen waren. Ook dat de gemiddelde Indonesiër 2 koppen kleiner is speelt daarin denk ik mee. Ook durfden ze niet echt tegen me te praten, omdat ze bang waren fouten te maken in het Engels. Op deze derde werkdag wordt dat steeds minder merk ik. Ze maken steeds vaker een praatje met me en zelfs 3 meisjes kwamen m’n kantoor in met de vraag of ik met ze op de foto wou. Later moest ik met nog een stuk of 10 meisjes één voor één op de foto. Ik val hier goed in de smaak heb ik het idee. Gisteren ook met de 5 buurtkindertjes van tegenover Rhoda Jaya op de foto geweest en daarna heb ik nog even met ze gevoetbald. Het blijft toch apart dat ze in een stad met meer dan 4 miljoen inwoners en best modern is zo vreemd opkijken van een donkerblonde Westerling van 1.85 meter met krulletjes.

In de ochtend samen met Harris de planning voor de komende weken gemaakt. Het lijken me stuk voor stuk leuke opdrachten. Daarna met Nico, m’n kantoorgenoot, even een schietspel gedaan haha. Kan me niet echt voorstellen dat dit in Nederlandse kantoren ook gebeurt, maar de mensen die ons kantoor binnen kwamen keken er niet eens raar van op. ’s Middags had de kok Nasi Gurami voor mij in petto samen met wat Sayur Asen. Dit was de lekkerste maaltijd tot nu toe, echt heerlijk. Daarna wat ideeën op papier gezet en die wil ik maandag laten zien aan Frans en Harris. Als die het idee goedkeuren dan kan ik daarmee verder werken en implementeren. Daarna met Sugi en 2 andere collega’s naar huis gereden. Toen even wat gegeten in de mall en wat boodschappen gedaan. Daarna nieuwsberichten gekeken op Fox News, BBC en CNN en een aflevering Friends gekeken. Rond 22.00 met de taxi naar Dmi, een 27-jarig meisje dat accounting gestudeerd heeft aan de Universiteit, gegaan. Daar even wat gedronken en vervolgens op zo’n typisch Indonesische bakfiets (becak) naar Sutos gegaan. Sutos is een soort uitgaansmall met allerlei cafés, clubs, etc. Eerst naar een elektro-tent geweest en nog wat gedronken, maar de Indo’s hadden hier de volumeknop iets te goed gevonden, dus praten was hier echt niet mogelijk. Dmi had gehoord dat bij Foreplay ‘een in Europa zeer bekende DJ’ was. Dit leek me wel wat dus daar tickets voor gekocht en naar binnen gegaan. Boven gekomen draaide Davyn nog wat, persoonlijk had ik hier nog nooit van gehoord en ik ken aardig wat Europese Dj’s volgens mij. Toch maar gaan dansen met de lokalen, vond het wel chill. Hoe raar je ook danst, je kunt altijd zeggen dat dit een typisch Europese manier van dansen is, dus wel redelijk aparte dansjes eruit gegooid:P. Leuk om te zien dat deze vreemde dansjes ook nog overgenomen werden, want men houdt hier wel van Westerse invloeden. Om 4.00 de taxi terug genomen en om 4.30 aangekomen met een hongergevoel bij het hotel. Erg jammer dat ze in Indonesië niet De Muur hebben of een Döner Kebab zaak. Ben toen maar wat fruit gaan eten en m’n tanden gaan poetsen en om 5.00 lag ik erin.


Dag 5: 10 juli 2011
Zaterdag vroegen een paar collega’s of ik zin had om te zwemmen. Had voor zondag nog niets in de planning staan, dus leek me leuk. Ze zouden dan wel bellen over hoe laat en hoe ik vanuit m’n hotel daar moest komen. Toen ik de toezegging deed had ik alleen niet voorzien dat ze me al om 7.00 zouden bellen. Afgesproken dat ik er aan zou komen, maar vervolgens weer in slaap gevallen (had nog maar 2 uur slaap achter de rug). Om 8.00 ging de bel en stonden ze beneden in de lobby om me op te halen, dus even naar beneden gegaan om ze erin te laten. Vervolgens een broodontbijt voor ze gemaakt en dat was voor sommigen zelfs de eerste keer dat ze een boterham aten. Daarna m’n zwembroek aangetrokken, andere zwemspullen gepakt en rond 9.00 naar het zwembad gelopen (we gingen namelijk niet in het zwembad bij mijn hotel). Na 3 uurtjes gezwommen te hebben hielden we het voor gezien en gingen we met z’n allen noodles eten met champignon-saté bij Frans, lekker. Rond 13.00 met Dmi naar de mall gegaan, daar beetje rond gelopen en koffie met een broodje genomen en nog wat boodschappen gedaan. Om 15.30 had Dmi een afspraak voor werk, dus om 15.00 heeft ze taxi genomen. Ben toen op zoek gegaan naar het Management Office om internet proberen te regelen, een deken en vragen of het beeld van m’n tv scherper gesteld kan worden. Alleen het Management Office is op zondag niet open en op maandag t/m zaterdag alleen van 9.00 tot 15.00, maar dan zit ik op kantoor van Rhoda Jaya. Boven het Management Office was een fitnessruimte, dus even thuis sportkleren aangetrokken en een uurtje gaan fitnessen. Viel me niet tegen, want kon er nog best goed tegen ondanks dat ik al een tijdje uit de roulatie ben op sportief gebied. Had het daarna wel enorm warm en dus een verfrissende duik genomen in het zwembad bij het hotel. Daar zaten ook 3 Afro-Amerikanen uit New York. Daar een praatje mee gemaakt en nog even met ze gaan basketballen. Mijn basketbal-skills en mijn aim zijn niet al te best en zeker niet vergeleken met die 3 lui. Toen gaan douchen en m’n bedje in gedoken, want was enorm moe. Rond 19.00 werd ik wakker en toen m’n bed maar uitgegaan. Even een broodje gegeten, gaan bankhangen en me goed vermaakt met het kijken van het nieuws en 3 afleveringen van Friends. Ook nog even geprobeerd wat extra Indonesische woorden te leren. Ik ken er nu een paar en ik merk dat Indonesiërs het enorm leuk vinden en waarderen als je iets (ook al is het maar een woordje) in het Bahasa zegt. Dus toen maar ‘De Groene Gids’ opengeslagen (nogmaals bedankt boys) en daar de woordenlijst doorgelezen. Toch echt een lastige taal, want de woorden zijn compleet anders dan in het Nederlands. Overigens is ’s avonds afspraken met de Indonesiërs lastig, want het is hier gebruikelijk om 21.00 te slapen. 90% is hier namelijk moslim en staat op om 5.00 om te bidden. Ook de telefoonverbinding werkt niet bepaald mee hier. Het is lastig om verbinding te maken met andere telefoons en ook de verbinding valt geregeld weg of schokt, zodat je maar de helft kan verstaan. Werd vandaag een aantal keer gebeld waarbij de verbinding weg viel en kreeg toen ook een sms die aangaf dat ik 7 gemiste oproepen had. Rond 23.30 gaan slapen en de wekker gezet op 6.00.


Dag 6: 11 juli 2011
De wekker gaat een beetje apart af. Als je hem zet op 6.00 gaat ie om 6.20 of 6.40 en deze keer was 6.20 weer aan de beurt. Rustig opgestaan boterham gegeten met het nieuws op de achtergrond. Om 7.00 zou ik opgehaald worden door Sugi, maar hij was iets later dus om 7.30 richting Rhoda Jaya vertrokken. Op kantoor even m’n mail gecheckt, want dat kan ik niet vanuit m’n hotelkamer en zondag was ik vrij, dus m’n mailbox was al aardig gevuld. Daarna even de laatste hand gelegd aan mijn voorstel en toen naar de grote baas om de ideeën te showen. Hij vond dat ik goede plannen had en dus mag ik ze woensdag presenteren aan het personeel. Als die het goed vinden kan ik vervolgens de ideeën implementeren in het bedrijf. Heb er wel vertrouwen dat dit goed komt, omdat het personeel zal profiteren van mijn voorstel. Meteen maar begonnen met het maken van een presentatie en toen met de collega’s Nasi gegeten. Na de pauze nam mijn concentratie nogal af, dus kreeg niet meer echt wat op papier. Vervolgens maar bij de desk gaan zitten en met klanten en de medewerkers gepraat/geouwehoerd en later nog even verder gewerkt.

Om 17.00 met Frans mee terug gereden en hij vroeg of ik ook zin had om daar te eten. Besloten om dit te doen dus Nasi gegeten met Frans, zijn vrouw en zijn 11-jarige dochter Regina (ze zat op een Engelse school, dus kon aardig met haar praten). Buiten nog even een biertje gedronken en toen kwam Theresa thuis. Ze heeft in Singapore haar Bachelor gehaald en had nu vakantie. Die kwam toen bij ons zitten en zij sprak echt goed Engels, dus was wel leuk om eindelijk echt een vloeiend gesprek in het Engels te hebben. Om 21.00 teruggelopen naar het hotel en bij de lobby stonden 2 security jongens die mij wenkten toen ik naar binnen wou gaan. Daar even een praatje mee gemaakt en toen vroeg Tri (een van de jongens) of ik een rit door de stad wou maken (jalan jalan) op zijn motor. Even getwijfeld, mede omdat hij slechts beschikte over slechts één helm. Echter hij zei dat ie kon rijden als Valentino Rossi en dat hij de politie wel kende, dus kon toen moeilijk nog weigeren. Hij liet me een aantal dingen zien tot ie op een gegeven moment zei: ‘Dolly, Dolly, look!’. We reden toen door het red light district van Surabaya. Tri voelde zich duidelijk meer op z’n gemakt hier dan ik, want hij reed wel héél erg langzaam. Voelde me zeer ongemakkelijk, want hier krijg je als Westerling vaak genoeg een aanbod van de pooiers en er was zelfs een meisje dat zich gratis aanbod. Toch maar besloten het niet te doen, want dit had voor mij een nét iets te hoog skunnigheids-gehalte haha. Aan deze dames hebben ze in Surabaya zeker geen tekort, want het zat er bomvol meisjes. De rit vervolgd en Tri liet me onder andere de studio zien van de Indonesische nieuwszender. Vervolgens door wat steegjes gereden waar je normaal niet kan komen met een auto, maar dus wel met de motor. Rond 22.15 was ik weer terug op mijn hotelkamer, nog even het BBC World News gekeken, fruit gegeten en toen om een uurtje 23.00 mijn tanden gaan poetsen en naar bed gegaan.


Dag 7: 12 juli 2011
Weer rond 6.30 opgestaan, ontbeten en rond 7.00 stond ik weer buiten om opgehaald te worden en om 7.30 was Sugi er ook daadwerkelijk. Het bleek dat ik niet om 7.00 klaar moest zijn, maar om 7.30. Was er eigenlijk wel blij mee, want dan heb ik weer een half uurtje extra slaap en die kan ik wel gebruiken. Heb nog nooit zulke wallen onder m’n ogen als vandaag gehad volgens mij. Ben niet echt gewend aan het maken van zulke lange werkdagen, na werk wil ik ook nog zoveel mogelijk sociale dingen doen en vervolgens duurt het best lang voordat ik in slaap val. Hopen dat het de komende dagen en weken beter gaat, want anders gaat het nog wel zwaar worden.

Iets over 8 op kantoor gekomen en even Frans geassisteerd met zijn college. Vervolgens stelde Frans voor dat ik met Dmi mee zou gaan op bezoek naar klanten. Leek me wel leuk, dus mijn pak aangetrokken en in de auto gestapt. Gelukkig zijn er hier de hele dag files, dus waren we heel lang onderweg. Toen mijn bijrijdersstoel achterover gegooid en lekker een uurtje geslapen. Toen wat klanten bezocht die het stuk voor stuk leuk vonden dat er een Westerling mee was. Toen ook nog Wawan, een Japanner die om de een of andere reden goed Nederlands kan, ontmoet. Hij is een vriend van Frans en wou meteen m’n nummer, zodat we een keer een biertje konden drinken bij Frans. Toen nam Dmi me mee naar haar favoriete wegkraampje. Daar even wat genomen, maar die troep was zo skunnig dat het al een prestatie op zich was dat ik het binnen wist te houden. Dit overigens tot de grootste lol van de ‘stamgasten’, voelde me nu helemaal een attractie. Op kantoor nog even de laatste hand gelegd aan mijn presentatie van morgen. Daarna met Frans en Inah naar huis gereden.

Frans vond het gister erg leuk om samen te eten, dus m’n flauwe grappen vallen niet alleen in Nederland in de smaak:P. Het was erg leuk en gezellig, want Frans, Connie, Theresa en Regina vertellen veel dingen over Indonesië die ik dan een beetje bespot, waarop zij de Nederlandse dingen die ik vertel bespotten. Wordt erg veel gelachen, het enige verschil is dat zij wel dooreten tijdens het grappen maken terwijl ik dit niet bepaald doe. Ben dus veruit de langzaamste eter, mede ook omdat ik wel kauw op de Nasi en zij het zo doorslikken. Daardoor wordt er stuk uitgebreider getafeld dan ze normaal gesproken doen. Toen heb ik de beide zusjes uitgenodigd om in mijn hotel nog even te fitnessen, dus omgekleed en 45 minuten lekker gesport. Overigens als deze zusjes het gemiddelde Indonesische niveau van sportiviteit representeren, dan weet ik nu ook waarom Daan het hele seizoen zo weinig gedaan heeft in het voetbalveld! Als bedankje Theresa en Regina nog even het zwembad ingegooid en zelf er uit solidariteit ook nog even ingesprongen. Was wel verfrissend, toen gaan douchen, tv gekeken en redelijk vermoeid gaan slapen.